Sportklimmen met een handicap is paraklimmen, een sport die wereldwijd nog in de kinderschoenen staat. Om je daarvan een idee te geven: op het WK paraklimmen in Parijs in 2016 waren er 70 deelnemers, terwijl dat er bij (bijvoorbeeld) het WK turnen in 2017 meer dan 1200 waren.*
Een grote moeilijkheid bij paraklimwedstrijden is het indelen van klimmers in categorieën die alle klimmers gelijke kansen zou moeten geven. Er zijn drie overkoepelende categorieën: een voor mensen met amputaties, een voor blinden/slechtzienden en een voor mensen met een spasme. Deze categorieën zijn allemaal opnieuw onderverdeeld in subcategorieën. ‘Mijn’ categorie – die voor mensen met een spasme – is onderverdeeld in drie subcategorieën voor klimmers met meer of minder zware spasmes. Ik hoor thuis in de zwaarste categorie, RP3.
‘Ho eens even!’ Denk je nu misschien, ‘Waarom moet iedereen gelijke kansen hebben? Als je harder getraind hebt, of je bent gewoon een betere sporter, dan moet dat toch je kans om te winnen vergroten?!’ Dat is natuurlijk zo. Het indelen in categorieën is alleen bedoeld om te corrigeren voor iemands lichamelijke handicap, niet voor andere voor- of nadelen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Voorafgaand aan iedere wedstrijd is er een medische keuring, maar de arts die de keuring uitvoert kan natuurlijk niet precies zien hoe gehandicapt iemand is. Het zou kunnen dat na een paar jaar trainen iemand beter heeft leren omgaan met zijn/haar handicap, maar dat de handicap niet minder geworden is – moet zo iemand dan ‘gestraft’ worden voor het harde trainen?
